دلنوشته متفاوت علی ربیعی از قتل های زنجیره ای تا عزاداری برای سرنشینان هواپیمای موشك خورده و روزهای كرونایی
سنج نیوز: سخنگوی دولت در یادداشتی نوشت: ما همه باید پاشنه هایمان را بكشیم تا در كنار هم این ویروس بی رحم را از زندگی بیرون برانیم و به آینده امیدوار باشیم.
به گزارش سنج نیوز به نقل از خبر آنلاین، علی ربیعی در حساب كاربری خود در اینستاگرام نوشت: «این یادداشت دیر منتشر می شود چون در زمان نوشتن آن به سبب خستگی ناشی از كار كرونا، حال روحی تلخی داشتم و احساس كردم این یادداشت، مناسبتی با شب سال نو ندارد. به نام تو و به یاد تو ای همه تو دلم این روزها حال خوش استمراری می خواهد، از آنها كه بیاید و گوشه قلبم بنشیند و هیچ گاه نرود. جانم با خاطره ها سفر می كند. دهه شصت، روزهای غریبانه جنگ و ایثار به محاق می رود و تنم خسته از خار روزگار بحران زده امروز برای تك تك فرزندان این خاك می لرزد. نمی دانم؛ گویا تقدیرِ مرا با بحران سرشته اند: همه جا بوده ام. جنگ و خاك و اعتراض های فقرا در ظلمات چاه نابرابری ها. آمدن به كمك دانشجویان در حادثه كوی دانشگاه. پیگیری قتل های زنجیره ای كه در پنهان امنیت و عقیده غلط جان می ستاندند. با این امید كه دیگر تكرار نشود. همین سال ها ایستادن در كنار آتش بر آسمان خراش پلاسكو و سخت جان دادن شریف ترین ها در اعماق زمین. زمستان یورت تا رفتن بالای سر كشتی سوخته و غرق شده سانچی و گفتگو با خانواده های داغدارشان. غم جانكاه برای آبانی ها تا سیاه پوشیدن با عزاداران سرنشینان هواپیمای موشك خورده، سخت تر اینكه هم بدانی و هم نتوانی بگویی وهم از عمق جان غصه دار باشی. و امروز هم فرو رفتن در زندگی پرهراس ویروس زده. در قرق مشغله ها، در بحران جدایی ویروس بی عاطفه، بمب یك عاشقانه را می بینم و بغضم در گلوی بی هم شدن این روزها عجیب می تركد. چه در گیر و دار سال های جنگ، در اوج بمباران و صف ها و چه در دلشوره های تمام نشدنی این روزها، همیشه دلم صلح می خواست و آرامش و خنده هایی كه به آسمان پرتاب شوند. سالها بود كه احساس می كردم نگاه ها در قحطی عاطفه روز به روز سرد و بی روح می شوند و امروز كرونا بدتر از توپ و تانك ها و بمب های آدم كش دوری می آفریند، دست های عاطفه را به اسارت می گیرد، حجم تلخ فاصله را سنگین تر می كند و مغول وار آتش به ته مانده احساسات و عاشقانه های بازمانده می زند. در این حال و هوای روزهای اسفندی تنها نشسته و دل گرفته ام. هنوز كه هنوز است از پس سالهای حادثه عاشقانه آرام می خوانم و رنج را به یاد دلدار به مهر رج میزنم. دلهره غامض با هم نبودن ها همیشه بر دلم چنگ می زند. از روزهایی كه خشاب پشت خشاب خالی بر آسمان كردستانات می بارید و قناصه پشت قناصه چشم شهلا می كرد برای پاییدن وطن تا خشكیدن دسته گل های "نرگس و محمدی ام (محمدجواد)" تنهایم گذاشتند. و این روزها باكرونای بی رحم ودستان جدا شده ای كه گرمایی از هم نمی گیرند. سفره های هفت سین تنهایی، نوروز بی دید و بازدید و از همه بی رحمانه تر این ویروس ضدآغوش بی بوسه، بی عاطفه و جدایی افكن. آن قدر تلخی و جدایی ابدی دیده ام كه سوگواری را از یاد برده ام. امروز فقط دلم می خواهد كه تمام توانمان را در توشه ای، مرهم نان نماییم و به زخم این وطن بزنیم كه چه بی اتفاق شده روزها و شب هایش از پرسه ها، خنده ها و آواز كودكان به شادی. امروز فقط دلم می خواهد بسراییم و با جان صدای نیمایی كه سرود "آی آدمها..." بگوییم ای آدمها كه امروز نه شاد و نه خندانید، باید تاب بیاوریم این غائله را همه باهم. باید هوای دل های مان را داشته باشیم تا در دوران پساكرونا دوست داشتنمان باردیگر در این مهد گل كند و مثل چینی بندزنها به رنج هایمان بند مهر بزنیم. هم باید اینروزهابا بی قراری دلمان كنار بیایم، صبوری كرده و به آواز مرثیه سرایی كنیم: این پس كوچه ها را تا درنای رفته- امید - به سال نو بر ما بیاید و نو شود احوالمان به آرزو به رحمانیت ایزد. به یاد حمید مصدق "من اگر ما نشوم تنهایم، تو اگر ما نشوی خویشتنی" ما همه باید پاشنه های مان را بكشیم تا در كنار هم این ویروس بی رحم را از زندگی بیرون برانیم. امیدوار به آینده. آینده ای پر از عشق و امید و آغوش عزیزان و طعم شیرین زندگی. از پا نمی نشینیم تا ما باردیگر همه با هم بخندیم. زندگی جاری است. آمین یا رب العالمین
علی ربیعی
نیمه شب پنجشنبه بیست و نهم اسفندماه نود و هشت» 2727
منبع: سنج نیوز
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب