دلخوری فرزند محتشمی پور از ادعاها درباره قهر پدرش پس از حوادث سال ۸۸
جماران نوشت: سید علی محتشمی پور، فرزند ششم سیدعلی اکبر محتشمی پور می گوید: این که بیان نماییم سید علی اکبر محتشمی پور پس از قضایای 88 قهر کرد و در نجف اشرف در گوشه انزوا به سر برد، در درجه اول بزرگترین ظلم به مقام شامخ امیرالمؤمنین(ع) و بارگاه ایشان است.
بخشی از گفت و گو با سیدعلی محتشمی پور را در ادامه می خوانید:
*به تعبیر تعدادی از سیاسیون، آقای محتشمی پور ۱۰ سال پایانی عمرشان هزینه استقامت بر اندیشه امام و صیانت از رأی مردم را دادند. نظر شما بعنوان فرزند ایشان دراین زمینه چیست؟
بر مبنای اطلاعاتی که از صحبت های خود حاج آقا گرفته ام و خاطرات ایشان که مرور کردیم و الآن در دسترس هست، تا سال ۶۸ حاج آقا با یک قطعیت مثال زدنی موضع می گرفتند؛ چونکه حتی در مسئولیت های حساسی که بر عهده داشتند خودشان را شاگرد حضرت امام می دانستند و اهتمام می کردند این رابطه استاد و شاگردی حفظ شود. پس هر جایی که از لحاظ تحلیلی و یا قطعیت مواضع به مشکل می خوردند نهایتاً تحلیل هایشان را با نظر حضرت امام تطبیق می دادند.
بعد از رحلت امام تا سال ۸۸ را به شکل دیگری می بینیم که قطع ارتباط مستقیم با امام داشتند و پس از آن باید برمبنای آموزه های امام، توان اجتهاد خودشان در مسائل سیاسی و غیره را آنچنان بالا می بردند که طوری عمل کنند از لحاظ دینی و شرعی برای خودشان اتمام حجت باشد و بتوانند پاسخگوی رفتار و گفتار خودشان باشند.
بعد از سال ۸۸ نه بعنوان وقایع دلخراشی که صورت گرفت بلکه بعنوان مبدأ مهاجرت حاج آقا و مجاورت ایشان کنار بارگاه نورانی حضرت امیر(ع) فصل دیگر زندگی پدرم شروع شد.
*برخی معتقدند هزینه ای که ایشان پس از سال ۸۸ پرداخت کرد به خاطر ایستادگی بر راه امام و صیانت از رأی مردم بود و اگر بر این مواضع پافشاری نمی کرد به خاطر سابقه مبارزاتی و جانبازی در راه انقلاب می توانست به لحاظ دنیوی موقعیت بهتری داشته باشد. نظر شما در این خصوص چیست؟
تأکید من این است که سال ۸۸ و مهاجرت حاج آقا به نجف اشرف را باید در دو محور تحلیل نماییم و نهایتاً به نتیجه برسیم. یکی بحث صورت ظاهری از لحاظ زمانی است. تبعات وقایع دلخراش سال ۸۸ شامل ایشان هم شد و در زندگی سیاسی و شخصی ایشان مشخص است. اما بحث اقامت حاج آقا در نجف، ورای مسائل سیاسی، ریشه در پیش از انقلاب دارد. کما این که حاج آقا از سال ۸۳ که وقایع عراق صورت گرفت مکررا در جمع خانواده این نکته را گوشزد می کرد.
یادم می آید یک روز تلویزیون داشت تصاویر عتبات عالیات را نشان می داد. قبلا صحبت شده بود ولی آن روز حاج آقا وقتی تصاویر حرم حضرت امیرالمؤمنین(ع) را دیدند به من و خواهر کوچکترم که کنار ایشان نشسته بودیم خطاب کردند و گفتند اگر شما دو نفر را هم سر و سامان بدهیم دست حاج خانم را می گیرم و به نجف اشرف بر می گردیم و آنجا مقیم می شویم. اتفاقا خود من عرض کردم با اوضاع و احوالی که در عراق هست و حضور نیروهای آمریکایی چنین چیزی شدنی نیست. لبخندی زدند و گفتند ان شاء الله آن هم درست می شود.
بر اثر جذبه روزهای مبارزه پیش از انقلاب و حضورشان در نجف اشرف هم حاج آقا و هم حاج خانم همیشه در طول سالهای پیش از مهاجرتشان سیر زندگی در مجاورت بارگاه حضرت امیر(ع) را با لذت خاصی تعریف می کردند. نتیجه این شد که سال ۸۶ و ۸۷ ایشان چندین بار به عتبات عالیات مشرف شدند و مقدمات مهاجرتشان را دنبال می کردند و این که آنجا اقامت داشته باشند.
ضمن این که احساس مسئولیت نسبت به جامعه، کشور و نظام را من اصلا منکر نمی شوم و قویا می گویم یکی از اصول حاج آقا از شروع مبارزه تا روزهای آخر عمر بود. برای ایشان تفاوتی نداشت که تهران یا نجف باشد، اگر مظلومی را می دید به حد مقدور احقاق حقش را پیگیری می کرد؛ چه بصورت عام در قالب انتخابات ۸۸ و مسائل پس از آن مثل حق رأی مردم و چه در مسائل خاص و موردی برای ایشان فرق نمی کرد که تهران یا نجف باشد.
من پس از وفات حاج آقا از بعضی موضع گیری هایی که صورت گرفت دلخور شدم. یعنی این که بیان نماییم سید علی اکبر محتشمی پور پس از قضایای ۸۸ قهر کرد و در نجف اشرف در گوشه انزوا به سر برد، در درجه اول بزرگترین ظلم به مقام شامخ امیرالمؤمنین(ع) و بارگاه ایشان است. من از قول حاج آقا عرض می کنم، مجاورت بارگاه حضرت امیر(ع) شرافتی می خواهد که به هرکسی اعطا نمی گردد. ایشان به خودش می بالید و همیشه دعا می کرد خدا این لیاقت را از ایشان سلب نکند که بخواهند از آنجا به تهران برگردند.
نوع فعالیت و حضور سیاسی ایشان پس از ۸۸ تفاوت کرده و بنا بر مستندات و مکاتباتی که هست، تاریخ نشان میدهد که پس از قضایای سال ۸۸ ایشان حضورش در جامعه و رسانه را بطور کامل حذف نمود و شما هیچ مصاحبه ای نمی بینید ولی در همین بازه زمانی نامه ها و مکاتباتی با رده های مختلف نظام داشتند و در قالب این نامه ها و مکاتبات مستمر درباب موارد و حوزه های مختلف سیاسی تحلیل و دغدغه های خودشان را عنوان می کردند.
نوع فعالیت ایشان تغییر نمود اما این که بگوییم پس از ۸۸ تابع آن اتفاقات بصورت قهرآمیز مهاجرت کردند، تحلیل من این است که جفا به شاگردان حقیقی حضرت امام است. امام در اوج فشارهای محیطی هیچ موقع از مبانی مبارزات خودش کوتاه نیامده است. کسی که شاگرد حقیقی امام باشد همین سیره را تا آخر عمر ادامه خواهد داد. بنابر این اگر قبول داشته باشیم «سیدعلی اکبر محتشمی پور» یکی از شاگردان حقیقی حضرت امام هست، درباب مسائل سیاسی هم همچنین خواهد بود.
اما به سبب هوش سیاسی که داشتند ضرورتی نمی دیدند فعالیت و حضور سیاسی شان همیشه به یک صورت و ظاهر باشد. چون هیچ موقع دنبال جایگاه سیاسی و قدرت نبودند فقط برای شان مهم این بود تحلیل سیاسی که دارند به فرد تأثیرگذار و مخاطب اصلی برسد که رسیده است. این که پس از این تحلیل ها و ارائه نظرات تصمیم چه شود مسئولیت آن مقام می شود که این نقطه نظرات را شنیده و بر حسب جایگاه حاکمیتی خودش باید تصمیم بگیرد و اصلاحات را انجام بدهد. تاریخ در این خصوص قضاوت خواهدنمود.
ولی واقعیت این است که زمانی که احساس می کردند بیان و مواضعشان سبب ثمرات لازم در سطح اجتماع نمی گردد و حتی ممکنست موجب بروز هزینه های دیگر شود خودداری می کردند. چون برای حاج آقا هدف نهایی مهم بود. به نظر من می رسد سیره ایشان نشان میدهد که به هیچ عنوان از اندیشه های امام و آرمان های نظام جمهوری اسلامی کوتاه نیامد. شاید اگر ما الآن گرفتار مشکلات هستیم به خاطر انحراف از این سیره عملی است. ما یا حرف درست نمی زنیم و یا حرف درست را در زمان نامناسب بیان می نماییم. اتفاقاتی که در ۲۰ سال اخیر افتاده را در همین مورد می شود ریشه یابی کرد. من اعتقاد دارم در آینده نزدیک اثبات می شود که همین شیوه عملکرد حاج آقا مناسب ترین شیوه تبیین و احیای آرمان های امام بوده است.
۲۷۲۱۹
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب